چاره دل شکسته ؟

 

چند روز پیش دیدن یکی از دوستانم رفته بودم . متاسفانه زیاد حالش خوب نبود. وقتی حالش را پرسیدم شروع کرد به صحبت کردن. حرفهایی گفتم و حرفهایی شنیدم. درآخر هم از اینکه نتوانستم لا اقل دلداری اش بدهم ناراحت شدم.

سعی می کنم حرفهایی که بین مان رد و بدل شده بود را برایتان بازگو کنم. نمی دانم چرا؟  فکر کنم برای کسانی که این حالت را تجربه نکرده اند غم انگیز  باشد اما برای کسانی که تجربه کرده اند فقط زخم کهنه قلبشان را که  زیر خاکستر بی تفاوتی پنهان کرده اند را تازه کند.

دوستم:  هیچ چیز بیشتر ازین دل آدم را نمی شکند که حرفهای راست کسی که نامش قسم ات بود, دروغ باشد.

گفتم: شاید در تقدیر تو این بوده که فردی که لیاقتت را ندارد را بشناسی اما وقتی همراه واقعی زندگی ات را یافتی قدرش را بهتر می دانی.

دوستم : چاره قلب شکسته چیست؟ از بس گریه کردم که قلبم درد گرفته .

گفتم : درد های ناشی از  جراحت های فیزیکی را می شود با دارو و دکتر برطرف کرد اما جراحتی که قلب بر میدارد احتیاج به زمان دارد. گذر زمان مرهم درد قلب شکسته است. پس صبر کن. تفاوت بین واقعیت و حقیقت این است. واقعیت : که دلت شکسته است و حقیقت:  این است که دوباره این دل مثل آتش زیر خاکستر شعله می کشد. پس سعی کن واقعیت را قبول کنی و به حقیقت برسی.

دوستم: یک حس حسادتی تمام وجودم را می سوزاند, تمام شخصیتم زیر سوال رفته, غرورم شکسته .

گفتم: تو قبل از او هم برای خودت شخصیت داشتی. چرا فکر می کنی حالا که او رفته شخصیتی برایت نمانده؟ غرورت همراهت هست , همراه شخصیتت, اما در سایه دلبستگی هایی که به او داشتی پنهان شده. گفتم: غرور شخصیتت رو پیدا کن, آنوقت آن حسادتی که گفتی خودش از بین می رود.

دوستم: تنهایی آنقدر سخت است که بار زندگی روی شانه هایم سنگینی می کند. فکر می کنم که هر لحظه شاید از پا بیفتم.

گفتم: می دانم که بدترین نوع تنهایی این است که دور و برت شلوغ باشه اما بازم احساس تنهایی کنی. اما با این حال  میتوانی دوستی برای خودت انتخاب کنی که تنهاییت را با او پر کنی.

یک دوستی که برایت دلسوزی نکند بلکه کسی که تنهایی ات را وقتی با او قسمت می کنی نصف بار سنگینی که روی شانه هایت سنگین می کند  را کم کند . یک دوست منطقی که بتوانی راحت با او حرف بزنی نه یک دوستی که فقط سری تکان می دهد و شاید قطره ای اشک و می رود دنبال زندگی اش.  پیدا کردن این نوع دوست زیاد سخت نیست, خیلی از آدمها هستند که در نزدیکی ات هستند. کافی است چند لحظه فکر کنی.

دوستم: زندگی که اجبار نیست. می خواهم دیگر نباشم, وقتی دلیلی برای ادامه دادن نیست.

گفتم: چرا فکر می کنی که دلیل زندگی تو باید دیگران باشند؟ چرا نباید دلیل این زندگی خودت باشی؟ چرا خودت را محکوم میکنی؟ سعی کن شخصیتت را پیداکنی و زندگی را از نو بسازی. اگر میدان زندگی را خالی کنی ضعف تو را نشان می دهد .  بجای اینکه برای خودت دل بسوزانی و خودت را محکوم به نیستی کنی دلت برای کسانی بسوزد که تو را به ثمر رسانند. جواب زحمات آنها این نیست. زندگی فقط نتیجه تصمیماتی که میگیری هست, تصمیماتی که در قبال اتفاقات زندگی میگیری زندگی ات را شکل می دهد. حال تصمیم با تو هست که بمانی یا بی مبارزه بروی.

وقتی این جملات آخر را برایش گفتم قطرات اشک از گوشه چشمانش سرازیر می شد.حالت چشمانش طوری بود که  انگار که چیزی نشنیده. سرش را روی زانوهایش گذاشت و با صدای بلند گریه کرد. میان هق هق گریه هایش گفت: من دوستش دارم می فهمی؟

هیچ حرفی نداشتم که بگویم.

صدای موزیک و هق هق گریه هایش در هم آمیخت در حالیکه اشک از چشمانم جاری بود آهسته زیر لب همراه خوانند ه موزیک می خواندم :

 

بيدل شده ام بهر دل تو
ساکن شده ام در منزل تو
نور دل ما روی خوش تو
بال و پر ما خوی خوش تو
اي طالع ما قرص مه تو
سايه گه ما موی خوش تو
نان بی تو مرا زهر است نه نان
هم آب منی هم نان منی
باغ و چمن و فردوس مني
سرو و سمن خندان منی
دل می نرود سوی دگران
چون رفته باشد سوی خوش تو
ور دل برود سوی دگران
او را بکشد روی خوش تو
ای مستی ما از هستی تو
غوطه گه ما جوی خوش تو
هم شاه منی هم ماه منی
هم لعل منی هم کان منی
خاموش شدم شرحش تو بگو
زيرا به سخن برهان منی
سلطان منی سلطان منی
اندر دل و جان ايمان منی
در من بدمی من زنده شوم
يک جان چه بود صد جان منی
سلطان منی سلطان منی
اندر دل و جان ايمان منی
در من بدمی من زنده شوم
يک جان چه بود صد جان منی