راستش تا قبل از دیدن آواتار از فیلم های اکشن تخیلی اصلا خوشم نمی آمد اما در این فیلم تخیل آنقدر با واقعیت زیبا و جالب گره خورده است که اصلا احساس نکردم یک فیلم تخیلی نگاه می کنم.
در دنیای تخیل پاندورا، سرزمینی در فضا که زمینی ها برای تسخیر این سرزمین از DNA گروهی از ساکنین پاندورا، که به نام آواتار یاد میشود آواتار هایی مصنوعی بوجود می آوردند که شبیه ساکنین پاندورا، ناوی ها هستند و با وصل کردن مغز انسان ها به آواتارها در واقع، ناوی هایی می سازند که مغزشان به بدن انسان وصل است و در طی ماموریتی که به این سرزمین دارند، جیک قهرمان داستان موفق می شود تا در بین ناوی ها نفوذ کند.
در ابتدا پاندورا با طبیعت دست نخورده و وحشی مختص به خود، ساکنینی که ترکیبی ظاهری از انسان و حیوان هستند، خیلی خوف برانگیز به نظر می رسد. اما در آخر بیننده به قضاوت عکس میرسد که نه تنها این پاندورای وحشی و ظاهر حیوانی ناوی ها نیست که خوف برانگیز به نظر می رسند بلکه دنیای سرد و ماشینی و قصاوت قلب ما انسان هاست که بیشتر ترس آور و وحشت انگیز است. در واقع کامرون خواسته است تا پیامی در خصوص حفظ محیط زیست و پایان دادن به جنگ در قالب این فیلم بیان کند.
از خصوصیات منحصر به فرد این فیلم جلوه های ویژه و آخرین حد تکنولوژی فیلم سازی است خصوصا اینکه می شود دنیای پاندورا را که اصلا واقعی نیست و توسط کامپیوتر ساخته شده است کاملا واقعی حس کرد
فکر می کنم قشنگ ترین صحنه ای که در این فیلم حس کردم صحنه ای بود که جیک قهرمان قصه برای رام کردن پرنده ای افسانه ای که در واقع باید رام جیک می شد تقلا می کرد. اما جاییکه برایم سئوال برانگیز بود این بود که چطور جیک توانست به راحتی پرنده ای افسانه ای شبیه سیمرغ یا چیزی شبیه دایناسور را رام خود کند و به اصلاح به یک قدیسه تبدیل شود.
با همه این اوصاف و تعاریف فکر میکنم چیزی که بیشتر از همه در این فیلم زیر سئوال میرود وجود خداست. خصوصا وقتی که یک درخت مقدس باعث حیات و دمیدن روح در کالبد ویا استجاب دعا می شود، تعریف از خدا در این فیلم این بود که خدا دیده میشود و برای استجابت دعا یت باید همانطور که میبینی اش به اصلاح زلف خدا را به زلف خود گره دهی تا او را حس کنی یا اینکه برعکس خدا تو را حس کند و دعایت را مستجاب کند!!
